Wiek 2-óch lat tu dziecka to czas, na który większość rodziców czeka z niepokojem i nieukrywanym strachem. Przyczyną tego jest osławiony już bunt dwulatka. Maluch, który w tym wieku odkrywa, że jest odrębnym człowiekiem, zaczyna manifestować swoje niezadowolenie i akcentować własne zdanie. Stres, zdenerwowanie, nieumiejętność radzenia sobie z własnymi emocjami, a przede wszystkim niezrozumienie tej sytuacji przez dziecko objawia się wybuchami złości. Rodzice dwulatka muszą więc przygotować się na prawdziwą szkołę przerwania. I chociaż nie u wszystkich maluchów bunt ten objawia się w ten sam sposób, to warto wiedzieć jak się do niego przygotować oraz jak radzić sobie z buntem dwuletniego dziecka.
Czym jest bunt dwulatka?
Psychologowie bunt dwulatka określają jako zespół zachowań małego dziecka, które pojawiają się między 18 a 26 miesiącem życia. Zachowania te są wynikiem tego, że maluch zaczyna zdawać sobie sprawę, z tego, że nie zawsze może otrzymać lub zrobić to, co chce. Ograniczenia wywołują uczucie frustracji i gniewu u dziecka. Większość dzieci w trakcie buntu dwulatka sprawdzą również granice i silną wolę rodziców oraz próbuje wywalczyć sobie jak największą niezależność. Maluchy testują również możliwości manipulowania rodzicami i wymuszania na nich pewnych zachowań. Według psychologów bunt dwulatka jest pierwszym krokiem ku samodzielności dziecka.
Czym objawia się bunt dwulatka?
Okres buntu dwulatka jest niezwykle trudny dla relacji rodzic-dziecko. Ze względu na to, że maluch nie umie radzić sobie z własnymi emocjami, często popada w huśtawkę nastrojów, silnie eksponuje złość i niezadowolenie. Najczęstszymi objawami buntu dwulatka jest notoryczne używanie słowa nie lub daj, skrajne emocje np. krzyk, rzucanie się, bicie, rysowanie po ścianach, książkach, silne zainteresowanie rzeczami i zachowaniami zabronionymi przez rodziców, potrzeba natychmiastowej realizacji pragnień, sprzeczne zachowania, nieustanna walka z rodzicem, okazywanie chęci samodzielnego działania.
Jak reagować na bunt dwulatka?
Usamodzielnianie się dziecka i odkrywanie własnego ja jest naturalnym etapem dorastania u każdego dziecka. Specjaliści w zakresie psychologii rozwojowej radzą, aby rodzice mierzący się z buntem dwulatka nie podejmowali radykalnych działań oraz do zachowania dziecka podchodzi z dystansem. Powinni się oni też skupić się, na maksymalnym zapewni maluchowi równowagi, poczucia wolności i miłości. Dziecko musi czuć, że jest kochane i akceptowane oraz wiedzieć, że ma możliwość realizacji własnych pragnień. Rodzice dwulatka powinni również zrezygnować z nadmiernej kontroli, a jednocześnie stawiać granice i być w tym konsekwentnym.
Bunt dwulatka – praktyczne porady
Rodzice zbuntowanego malucha powinni zachować cierpliwość i w pierwszej kolejności poskromić swoje emocje. Reagowanie złością i krzykiem na nieodpowiednie zachowanie dziecka tylko je wzmaga i potęguje. Dlatego czasie buntu dwulatka trzeba zachować spokój, a jednocześnie pamiętać, żeby nie zamykać się na własne (często negatywne) emocje. W chwilach, kiedy dziecko jest nieznośne, a rodzic ma dość, powinien dać sobie chwile na ochłonięcie i odreagowanie i dopiero po tym czasie porozmawiać z maluchem. Absolutnie niezalecanym zachowanie jest straszenie dziecka czy odpowiednie agresja na nieodpowiednie na zachowanie swojej pociechy.
Bunt dwulatka: ustalają granice
Kolejną rzeczą, która warto zrobić, jest wyznaczenie dziecku granic. Zakazy i nakazy powinny być zakomunikowane malcowi w jasny i klarowny sposób. Dziecko powinno również wiedzieć, jakie są konsekwencje jego nieodpowiedniego zachowania.
Bunt dwulatka: dawaj wybór i przestrzeń
Maluch, który odkrywa, że może o sobie decydować, czuje, że może wszystko. Chce decydować o wszystkim, co go otacza i kwestionuje dotychczasowy porządek. O ile pozwalanie mu na wszystko nie jest dobrym rozwiązaniem, o tym niepozwalanie na nic jest bardzo złym. Dziecko powinno móc dokonywać wyboru w ustalonych granicach. Dzięki temu przekona się ono, że ma kontrole nad swoim życiem. Wybory mogą być bardzo prozaiczne np. czy chce na obiad ryż, czy ziemniaki, czy woli założyć sukienkę, czy spódnicę itd.
Bunt dwulatka: postaw na komunikacja
Nawet ze zbuntowanym dzieckiem warto i trzeba rozmawiać. Pomoże to wytłumaczyć mu, dlaczego pewne zachowania są nieakceptowalne. W trakcie tych rozmów warto stosować merytoryczne argumenty, np. nie gryź, bo mnie to boli, a nie te typu nie, bo nie. Swoją komunikację warto przestawić na pozytywne komunikaty. Zamiast zabraniać i używać ciągle słowa nie wolno lepiej skupić się na tym, co jest możliwe.
Bunt dwulatka to prawdziwa próba dla rodziców. Nawet ci najcierpliwsi mają problem z poradzeniem sobie z napadami złości u malucha. Dlatego też, jeśli ty sobie z nimi nie poradzisz i wywołują one u ciebie negatywne emocje, nie obwiniaj się, że jesteś złą mamą – takie zachowanie jest normalne u dziecka. Staraj się pracować nad tym, aby twoje relacje z malcem były pozytywne. Pamiętaj też, że bunt dwulatka zawsze mija, ale jego konsekwencje są widoczne nawet w dorosłym życiu. To jaki będzie on miał przebieg, kształtuje u dziecka tożsamość oraz poczucie własnej wartości.